Kartki formatu A4, flamastry, taśma malarska.

1. Osoby uczestniczące zapisują na osobnych kartkach po trzy słowa, które chciałyby poznać w drugim języku.
2. Aby znaleźć obcojęzyczny odpowiednik, muszą podejść do wybranej osoby z drugiego kraju i w dowolny sposób – za pomocą gestu, mimiki, rysunku czy pokazania przedmiotu – wyjaśnić, jakiego słowa szukają. Jeśli para uzna, że się zrozumiała, dopisuje tłumaczenie do kartki i konsultuje jego poprawność z ekspertką lub ekspertem językowym (w tej roli: pośredniczka/pośrednik językowy lub wytypowana dwujęzyczna osoba z grupy).
3. Jeśli ocena ekspercka wypadnie pozytywnie, para zawiesza swoją kartkę na ścianie. Jeśli tłumaczenie okaże się błędne, autorka lub autor słowa próbuje znaleźć inną "tłumaczkę" lub „tłumacza”, aż do skutku. Każde z trzech słów powinna przetłumaczyć inna osoba.
4. Na koniec gry wszystkie słowa zostają odczytane w obu językach.

Osoby uczestniczące można pobudzić ćwiczeniem do kreatywnego myślenia i wprowadzić element zabawy językiem obcym:

Każda osoba zapisuje na trzech kartkach po jednym wymyślonym przez siebie wyrazie, który jej zdaniem brzmi tak, jakby mógł faktycznie istnieć w drugim języku (tu: „język docelowy”), np. ze względu na swoją fonetykę, specyficzną końcówkę czy charakterystyczne litery.

Następnie autorka lub autor nowego słowa podchodzi do dowolnej osoby, która posługuje się językiem docelowym jako ojczystym, i prosi ją o „przetłumaczenie” wyrazu na swój język. Przy wyborze odpowiednika osoba tłumacząca kieruje się tym, jakie skojarzenia znaczeniowe wywołuje w niej słowo wyjściowe. Tłumaczenie nie podlega dyskusji.

Gotowe kartki zostają zawieszone na ścianie. W ten sposób powstaje „Polsko-niemiecki słownik wyrazów innowacyjnych”. Każde słowo powinna „przetłumaczyć” inna osoba.

Na koniec gry wszystkie pary wyrazów zostają głośno odczytane.