Osoby uczestniczące dobierają się w pary.

W każdej parze jedna osoba rzeźbi, a druga jest »rzeźbą«. Rzeźbiąca formuje statuę, nadając ciału osoby, z którą pracuje (poprzez dotyk) określoną formę.

Po zakończeniu prac odbywa się wernisaż wystawy, na którym zostają zaprezentowane wszystkie rzeźby.

Następuje zamiana ról; rozpoczyna się druga tura.

1. Modelowanie odbywa się nie przez dotyk, lecz na odległość (za pomocą niewerbalnych poleceń, a nie demonstrację gotowego rozwiązania!).

2. Osoba rzeźbiąca formuje swoją rzeźbę według podanych haseł/pojęć – pozostała grupa musi je odgadnąć.
Przykłady:

• wręczenie pucharu skoczkowi narciarskiemu,
• oświadczyny,
• śpiewająca piosenkarka popowej,
• zdobycie szczytu po długiej wspinaczce.

• Ćwiczenie wymaga kontaktu fizycznego, co może u niektórych osób wywołać uczucie dyskomfortu. Dlatego można je zaproponować, kiedy grupa już trochę się zna, a osoby ją tworzące dobrze się za sobą czują. W fazie wstępnej spotkania można użyć wariantu 1.
• Nie demonstrować gotowej rzeźby
• Nie wymagać od osób uczestniczących figur akrobatycznych ani trudnych pozycji, jak np. stania na jednej ręce.