Potrzebne będzie pomieszczenie – na tyle duże, aby osoby uczestniczące, stojąc w kręgu, mogły bezproblemowo wyciągnąć ręce przed i wokół siebie oraz ewentualnie muzyka.

1. Osoba prowadząca zaprasza grupę do stworzenia dużego koła, tak by każdy mógł swobodnie wyciągnąć ręce.
2. Pierwszym elementem jest rozgrzewka: rozruszanie stóp, kolan, bioder, klatki piersiowej, ramion i głowy. Następnie osoba prowadząca zachęca uczestniczki i uczestników do wykonania masażu własnego ciała poprzez łagodne oklepywanie od stóp po czubek głowy.
3. W kolejnym kroku osoba prowadząca zachęca do prostego tańca w kole – jedna z osób uczestniczących proponuje dowolny ruch, a reszta grupy razem z nią go powtarza do momentu aż nie zakończy ona działania. Kolejny ruch proponuje osoba po jej lewej stronie. I tak do momentu aż każda osoba w grupie zaproponuje swój ruch.
4. Osoba prowadząca zachęca wszystkich do przerwania kręgu i swobodnego poruszania się po całej przestrzeni. Początkowo można włączyć muzykę, a następnie w trakcie tańca ją wyłączyć, tak aby młodzież zdała się na własne emocje i odczucia. Chodzi tutaj o taniec intuicyjny, który nie jest zaplanowany, nie ma ustalonych kroków ani choreografii, żeby tańczyć nie trzeba mieć doskonałej kondycji fizycznej ani wcześniejszego przygotowania.
5. Po upływie kilku minut osoba prowadząca prosi wszystkich o zatrzymanie się oraz o to, aby każda osoba spróbowała ułożyć swoją własną choreografię na podstawie wcześniejszej praktyki i powtórzyła ją kilka razy. Ruchy nie muszą być dokładne, ważne, aby naturalnie wychodziły od osób i by zadanie to sprawiało im radość.
6. Następnie osoba prowadząca prosi, by każda osoba uczestnicząca znalazła sobie parę. Zadaniem jest nauczenie się nawzajem swojego ruchu - najpierw taniec jednej osoby, potem drugiej.
7. W ostatnim etapie osoba prowadząca dzieli grupę na dwie części i prosi, by najpierw jedna zaprezentowała reszcie wspólny taniec (wszystkie duety w pierwszej grupie tańczą symultanicznie), a potem to samo zrobiła druga (wszystkie duety drugiej grupy tańczą symultanicznie).

1. Na zakończenie wszyscy siadają razem w kręgu i rozmawiają o tym, jak się mają.

• Co było dla was ciekawe, łatwe, trudne, dziwne?
• Czy jakieś ruchy były dla was zaskoczeniem?
• Czym w ogóle jest ruch, jakie historie można opowiadać za pomocą tańca?

2. Warto, aby osoba prowadząca podkreśliła, że w procesie nawiązywania kontaktu bardzo ważne są komunikaty pozawerbalne, płynące z ciała. Praktyka ruchu i tańca wzmacnia świadomość ciała, pozwala na wyrażanie emocji poprzez ciało i w ten sposób uwolnienie nagromadzonego napięcia i stresu.

• Ćwiczenie to może być trudne dla osób lub grup, które nigdy nie pracowały ze spontanicznym ruchem ciała, ale warto mimo to je zaproponować. Początkowo może budzić opór, niezrozumienie czy poczucie wstydu, z czasem może się to zmieniać.
• Nie należy wprowadzać tej praktyki na siłę do grupy, która zdecydowanie odmawia takiego współdziałania. Warto wówczas porozmawiać z młodymi ludźmi o tym, co budzi ich opór, co powoduje niezgodę czy niechęć. Za tymi opowieściami o oporze mogą stać kluczowe rzeczy dla wspólnej pracy w grupie.
• Podczas przeprowadzania rozgrzewki osoba prowadząca może zaproponować przykładowe zasady:
  - niech kolejny ruch różni się tempem i dynamiką od tego, który bezpośrednio go poprzedza;
  - jeśli jeden ruch angażuje całe ciało, następny niech będzie skupiony np. tylko na jednej ręce;
  - niech ruchy będą eksperymentalne, niekoniecznie oczywiste (takie, których na co dzień osoby nie wykonują).
  Zasady można też wymyślać z całą grupą.
• Jeśli osoba prowadząca widzi, że grupa ma opory, by tańczyć i swobodnie się poruszać, może zaproponować, by osoby uczestniczące przez chwilę spróbowały poruszać się i tańczyć w miejscu z zamkniętymi oczami.