Notesy reporterskie dla wszystkich osób uczestniczących, długopisy.

1. Osoba prowadząca zachęca uczestniczki i uczestników, by wyobrazili sobie, że są dziennikarkami i dziennikarzami i wybierają się na spotkanie z bardzo ważną osobą świetnie znającą sztukę życia. Zadanie polega na przeprowadzeniu z nią wywiadu, aby jak najlepiej poznać ją i jej sposób patrzenia na świat.
2. Następnie każda osoba otrzymuje notes i zadanie zanotowania pytań do wywiadu – im więcej, tym lepiej. Można pytać o fakty, emocje, wyobrażenia, marzenia, plany, relacje, rozczarowania, przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Osoba prowadząca prosi uczestniczki i uczestników, by nie oceniali własnych pytań. Niech stworzą swój własny, unikalny katalog pytań dotyczących sztuki życia.
3. Warto wspólnie w grupie porozmawiać o zasadach, jakie sprzyjają przeprowadzaniu wywiadu. Na przykład, dobrze rozmawia się, gdy jest na to czas i gdy osoba, z którą rozmawiamy jest wypoczęta, nie pomagają natomiast pośpiech, hałas, zmęczenie i natłok spraw do zrobienia. Niech osoby w grupie zastanowią się, jakie zasady są dla nich ważne.
4. Kiedy każda z osób zgromadzi pytania, osoba prowadząca prosi wszystkich, by znaleźli czas i miejsce, aby przeprowadzić rozmowę z samą/samym sobą jako ekspertką/ekspertem od „sztuki życia”. Niech osoby uczestniczące korzystają z katalogu swoich pytań. Odpowiedzi mogą zapisać w dowolnej formie, nie muszą się nimi z nikim dzielić.

1. Osoba prowadząca może zainspirować uczestniczki i uczestników do regularnej praktyki prowadzenia wywiadu z samą/samym sobą. Można poprosić, by uczestniczki i uczestnicy obserwowali czy i jak zmieniają się ich odpowiedzi. W ten sposób mogą śledzić własne myśli i głosy.
2. Osoba prowadząca wyjaśnia, że dzięki praktykowaniu rozmowy ze sobą można poznać własne myśli, emocje, przekonania, lęki, marzenia, mocniejsze i słabsze strony. Znajomość siebie w tych aspektach to jedna z ważniejszych kompetencji w dzisiejszym świecie. Jest to też pierwszy krok do budowania pewności i zaufania do siebie. Dialog ze sobą pozwala na uporządkowanie wiedzy, jaka płynie z codziennych doświadczeń i jest szansą na rozwinięcie umiejętności obserwacji i analizy własnych myśli i przekonań.

• Przed przeprowadzaniem wywiadów można porozmawiać i dać się wzajemnie zainspirować co do sposobu zapisywania odpowiedzi – np. rejestracje głosu, notatki wizualne, choreografia itd.
• Przygotowanie do wywiadu można zrealizować w trakcie jednego czy dwóch spotkań. Można także dać sobie czas na przygotowanie katalogu pytań – dwa, trzy lub więcej dni. To zależy od grupy – warto zapytać tworzące ją osoby, ile czasu potrzebują, by wypracować swoje pytania.
• Może się okazać, że część osób będzie potrzebować rozmowy o tym, jakie refleksje czy doznania pojawiają się w trakcie samodzielnej pracy – osoba prowadząca powinna wykazać się otwartością na rozmowę, wysłuchanie, nieocenianie przemyśleń młodych ludzi i unikać doradzania im tam, gdzie o to wcale nie proszą. Ważne, by osoby dorosłe umożliwiały samostanowienie i akceptowały własne wybory młodych ludzi oraz nie wyręczały ich w podejmowaniu decyzji.