• Pary kart ze słowami, które mają to samo znaczenie w językach obu krajów (np. pies – Hund), przy czym każda karta zawiera słowo tylko w jednym z języków wraz z odpowiadającą mu transkrypcją fonetyczną i rysunkiem (tyle kart, ile osób uczestniczących w ćwiczeniu).
• Wolna przestrzeń bez barier.

1. Grupa staje w kręgu i każda osoba losuje po jednej karcie – tak, aby zawsze dwie osoby miały to samo słowo w dwóch różnych językach. Osoba prowadząca dba o to, aby uczestniczki i uczestnicy z Polski otrzymywali zawsze niemiecką wersję językową, a osoby z Niemiec wersję polską.
2. Osoby uczestniczące kolejno odczytują na głos słowa ze swoich kart, a osoba prowadząca pomaga w wymowie. Jeśli słowa nie są jeszcze wszystkim dobrze znane, zaleca się, aby przy każdym słowie wypowiadać jego polską i niemiecką wersję.
3. Gdy wszystkie osoby zapamiętają już swoje słowa, zamykają oczy (i trzymają je zamknięte, dopóki nie znajdą partnerki lub partnera z tym samym słowem w drugiej wersji językowej).
4. Osoba prowadząca rozmieszcza uczestniczki i uczestników losowo w pomieszczeniu, a następnie dotyka ramienia jednej z osób na znak, by ta zaczęła głośna powtarzać słowo ze swojej karty. Osoba, która otrzymała kartę z tym samym słowem w drugim języku, zaczyna poruszać się w kierunku dobiegającego głosu. Gdy para się odnajdzie, tworzące ją osoby otwierają oczy i mogą teraz zdecydować, kogo dotkną jako następnego. Potem stają w pewnej odległości od pozostałych osób, które jeszcze uczestniczą w grze.
5. Gra kończy się, gdy wszystkie pary się odnajdą. Na koniec osoby uczestniczące mogą omówić znaczenie, wymowę i brzmienie swoich słów.

Podczas szukania partnerki/partnera zamiast wypowiadania słów, można powtarzać także odpowiadające im dźwięki. W tym wariancie na początku gry słowa są odczytywane w obu językach, a następnie każda z uczestniczących osób wydaje dźwięk odpowiadający swojemu słowu: na przykład w przypadku słowa „pies” odpowiadającym mu dźwiękiem może być „hau, hau”. Wariant ten można potraktować jako okazję do omówienia różnic międzykulturowych w słowach onomatopeicznych.

• Osoba prowadząca musi w trakcie gry obserwować całe pomieszczenie i uważać, aby nikomu nic się nie stało. W razie potrzeby powinna też towarzyszyć uczestniczkom i uczestnikom, poruszającym się po pokoju z zamkniętymi oczami. Może przy tym poprosić o pomoc osoby, które już znalazły swoje pary.
• Należy zwracać uwagę na to, aby mówiła zawsze tylko jedna osoba.
• Do przeprowadzenia ćwiczenia potrzebna jest cisza i wystarczająco dużo czasu.
• Ćwiczenie jest nieodpowiednie dla nowych grup: osoby uczestniczące powinny się już znać i ufać sobie nawzajem. Na początku należy też zapytać, czy są osoby, które czują się niepewnie lub nie chcą zamknąć oczu. W takim przypadku należy im pozwolić na uczestniczenie z otwartymi oczami, aby miały poczucie komfortu.