Mały gong lub inny instrument wydający łagodny dźwięk, materiały do notowania i rysowania dla grupy: kartki, podkładki i flamastry, koce lub karimaty do siedzenia na ziemi. Ewentualnie wydruk przykładowego scenariusza medytacji (w załączniku).

1. Osoba prowadząca zabiera grupę, z którą pracuje, na spacer na łono natury, najlepiej w pobliże rzeki lub jakiegoś zbiornika wodnego: jeziora, stawu, morza (jeśli nie ma takiej możliwości, łąka lub las po deszczu też będą dobrymi miejscami).

2. Następnie zachęca grupę, by zatrzymała się w komfortowym dla siebie miejscu. Uczestniczki i uczestnicy mogą usiąść lub stać, a osoba prowadząca przeprowadza krótką medytację dla grupy (przykładowy scenariusz medytacji w załączniku), która pozwoli skupić uwagę na otaczającej naturze, zwłaszcza na wodzie wokoło.

3. Po medytacji osoba prowadząca zaprasza grupę na krótki spacer po okolicy. Prosi, by utrzymując uwagę i skupienie, młodzi ludzie spędzili kilka najbliższych minut na obserwacji wody. Może być to rzeka, rosa na liściach itd. Spacer trwa 12 minut – uczestniczki i uczestnicy mogą spacerować przez cały ten czas, mogą też usiąść w jednym miejscu i z wybranej pozycji obserwować wodę. Osoba prowadząca umawia się z grupą na odległość, na jaką uczestniczki i uczestnicy mogą się oddalić oraz na sygnał, którym zakończy spacer (może to być uderzenie w gong, łagodny dzwonek lub użycie innego instrumentu) – należy zaprezentować osobom uczestniczącym ten dźwięk, nim wyruszą na spacer.

4. Po 12 umówionych minutach osoba prowadząca przywołuje grupę dźwiękiem. Rozdaje wszystkim osobom kartki, podkładki oraz flamastry lub kredki i zachęca do sporządzenia wizualnych notatek z obserwacji siebie i natury. Można poprosić o narysowanie wody, którą udało się zaobserwować osobom uczestniczącym. Warto wyjaśnić, że w wizualnych notatkach chodzi o to, by rysować bez oceniania swojej pracy i zastanawiania się, czy rysunek jest ładny czy brzydki.

Pytania pomocnicze do stworzenia notatki:

• Co udało ci się zaobserwować?
• Jaki kolor ma woda, którą obserwowałaś/eś, jaki ma nurt, jak się rozlewa, gdzie się gromadzi?
• Jaką opowieść niesie ze sobą ta woda?

5. Po kilkunastu minutach osoba prowadząca sprawdza, czy grupa skończyła tworzenie swoich notatek. Jeśli tak, prosi, by każda osoba znalazła sobie parę i w tych parach wymieniła się refleksjami płynącymi z zadania.

1. Na zakończenie grupa tworzy krąg, część osób może siedzieć, część stać – w zależności od tego, co jest bardziej komfortowe. Osoba prowadząca zaprasza uczestniczki i uczestników do wypowiedzi podsumowujących – niech mówią tylko te osoby, które mają ochotę.

Pytania pomocnicze:

• Jak macie się po tym ćwiczeniu?
• Co w nim było dla was ciekawe, może ważne, może trudne?
• Czego dowiedziałyście i dowiedzieliście się dziś o wodzie?
• Kto chciałby się podzielić z całą grupą swoją notatką wizualną?

2. Osoba prowadząca wyjaśnia grupie, że obserwacja natury i kontakt z nią czy wręcz medytacja natury umożliwiają głębszy kontakt z samą/samym sobą, są też szansą na odnalezienie i przywrócenie powiązań między człowiekiem a światem natury. Bycie w naturze pozwala odczuć, że jesteśmy częścią świata przyrody. Poznawanie go, kontakt z roślinami, zwierzętami, wodą i innymi naturalnymi pierwiastkami sprawia, że zaczynamy dostrzegać harmonię i połączenie z otaczającym światem. Uznanie, że jesteśmy częścią tego świata – także pozaludzkiego – może wspierać budowanie poczucia bezpieczeństwa i przynależności.

• Osoba prowadząca ustala wcześniej z grupą, jaka będzie pogoda i jak należy się przygotować na wyjście w teren oraz, jeśli planowana jest praca przy głębszych zbiornikach wodnych, zasady wzajemnego dbania o bezpieczeństwo wszystkich członkiń i członków grupy.
• Prowadzenie praktyki medytacyjnej to przede wszystkim umożliwienie uczestniczkom i uczestnikom, by spokojnie, w swój sposób i w swoim tempie skierowali na coś uwagę, np. na poszczególne części ciała czy oddech. Należy podkreślić młodzieży, że medytujemy bez zastanawiania się, czy robimy to prawidłowo.