Rekwizyty cyrkowe, scena.

W ramach przygotowania osoby uczestniczące przechodzą przez stacje, poznając różne techniki cyrkowe (np. akrobatyka, taniec, trapez, stepowanie, żonglerka, diabolo, rola-bola, akrobatyka partnerska) – w zależności od możliwości organizacyjnych. Z nich wybierają te (np. dwie), które chcą trenować. Następnie w grupach zajmują się określonym tematem, który stanie się wątkiem przewodnim przygotowywanego spektaklu. Możliwe jest np. przeprowadzenie wywiadów z przechodniami lub inne formy dotarcia do interesujących informacji. Na tej podstawie, poprzez indywidualną refleksję, dyskusje grupowe, przekładanie zdobytej wiedzy na ruch i wybraną technikę ekspresji, powstają inspirujące inscenizacje cyrkowe.

Nowy Cyrk jest uznaną formą nowoczesnej sztuki performatywnej i ma niewiele wspólnego z cyrkiem tradycyjnym. Skupia się na tym, aby poprzez spektakl opowiedzieć jakąś historię – cyrkowi artyści i artystki realizują misję społeczną, wchodząc w relacje z wieloma dziedzinami sztuki. Językiem narracji mogą być tutaj wszelkie rodzaje sztuki kuglarskiej, począwszy od żonglerki, poprzez ekwilibrystykę (umiejętności polegające na balansowaniu i utrzymywaniu równowagi), aż po manipulację przedmiotami i iluzję. Materiałem twórczym jest wewnętrzny konflikt jednostki przełożony na działania grupowe. Spektakle realizowane są w przestrzeni publicznej – na ulicach, rynkach miast – i zachęcają do interakcji z nierzadko spontanicznie zebraną publicznością.