Po 2 duże arkusze papieru na osobę, materiały do kolorowania (kredki świecowe, farby do malowania palcami, akwarele) / muzyka (np. »Polska i niemiecka muzyka programowa«, patrz: "Uwagi").

1. Podczas odtwarzania muzyki osoby uczestniczące koncentrują swoją uwagę na strukturach muzycznych, czyli na rytmice, metryce, podziale taktów itp., po czym ilustrują je na arkuszu papieru.
2. Przy powtórnym odtwarzaniu muzyki osoby przelewają swoje wolne skojarzenia związane z melodią na drugi arkusz. Nie chodzi tu o spójny, kompletny obraz. Dla każdej sceny przeznaczone jest odrębne miejsce na kartce papieru, w rezultacie powstaje szereg oddzielnych obrazów. Po odsłuchaniu muzyki osoby mają jeszcze parę minut na dokończenie prac.
3. Na koniec uczestniczki i uczestnicy porównują obrazy, próbując ustalić podobieństwa i różnice w odbiorze utworu muzycznego. Osoba prowadząca może podać w trakcie dyskusji bliższe informacje o wykorzystanych utworach.

Muzyka programowa jest rodzajem muzyki instrumentalnej o pozamuzycznej treści. Osoba komponująca stara się za pomocą muzyki wywołać określone myśli, obrazy, skojarzenia.

Przykłady:

• Beethoven uczynił tematem swojej symfonii »Pastoralnej« uczucia, jakie w mieszkańcach miast wyzwala obcowanie z naturą i pastoralnym (wiejskim) otoczeniem. Za pomocą odpowiednich środków instrumentalnych naśladuje odgłosy ptaków, kroki wędrowców, szemranie potoku czy burzę.
• Zygmunt Noskowski, inspirowany historyczną powieścią Henryka Sienkiewicza Ogniem i mieczem, skomponował pierwszy polski poemat symfoniczny opowiadający o stepie i wojnie między narodami.

Przykłady niemieckiej i polskiej muzyki programowej można znaleźć na płycie CD dołączonej do publikacji "W tej zabawie jest metoda" (p. "Źródło") lub – podobnie jak inne przykłady muzyczne – w Internecie.