Kartki A4, flamastry, kopie map świata (w załączniku).

1. Skseruj załączone mapy świata (przynajmniej jeden egzemplarz na dwie osoby). W ich centrum – wbrew naszym przyzwyczajeniom – nie znajduje się Europa. Jedna z map pokazuje świat z perspektywy Nowej Zelandii (mapa "do góry nogami" - załącznik nr 1), a druga - z perspektywy Chin (załącznik nr 2).
2. Poproś osoby, aby w ciągu kilku minut na kartkach naszkicowały mapę świata (tak, jak ją pamiętają).
3. Po zakończeniu niech pokażą sobie mapy w kręgu i porównają, czy są do siebie podobne, czy raczej różnią się od siebie. Spytaj, od jakiego elementu zaczęły rysowanie i z jakiego powodu.
4. Następnie zapowiedz sprawdzenie zgodności rysunków z rzeczywistą mapą świata. Pokaż pierwszą mapę (rozdaj kopie), nie ujawniając jej pochodzenia. Daj czas na reakcję, a następnie omów to doświadczenie.

Przykładowe pytania:

• Co się zgadza, co jest inne?
• Skąd się biorą te różnice?
• Z perspektywy jakiego kraju jest narysowana ta mapa?
• Jak wam się na nią patrzy?

Po rozmowie pokaż lub rozdaj drugą mapę, nie objaśniając, skąd pochodzi. Daj czas na reakcję, następnie rozpocznij rozmowę.

Przykładowe pytania:

• Czym się ta mapa różni od poprzedniej?
• Jak wygląda na niej Europa?
• Z jakiego kraju lub kontynentu może pochodzić ta mapa?
• Jakie robi na was wrażenie taki świat?
• Która z map jest „właściwa”?

W rozmowie ważne jest poruszenie następujących kwestii: Mapy, kierunki świata, siatka kartograficzna są umowne. Wszystkie mapy zniekształcają świat, ponieważ nie jest możliwe odzwierciedlenie zakrzywionej powierzchni na płaszczyźnie. Na tej, której używamy w Europie, nasz kontynent wydaje się bardzo duży, nawet w stosunku do Afryki, a przecież to ona jest w rzeczywistości kilkakrotnie większa. Etnocentryzm to przyjmowanie swojego punktu widzenia jako ogólnie obowiązującego. Przyzwyczajeni do patrzenia na Europę jako centrum – zakładamy, że tak wygląda mapa świata dla wszystkich krajów i kontynentów. Własna kultura jest taką właśnie mapą, którą znamy. Normy własnej kultury uważamy za właściwe i powszechnie obowiązujące, a gdy spotkamy się z inną kulturą (inną „mapą”), czujemy się niepewnie. Podobnie osoby mieszkające w innych krajach uznają własne zwyczaje za normalne i obowiązujące, co prowadzi do nieporozumień i trudności w komunikacji.

Na zakończenie podsumuj z młodzieżą ćwiczenie.

Przykładowe pytania:

• Jak reagujemy na to, co jest inne?
• Co jest potrzebne, żeby móc przyjąć inną perspektywę?
• Co może nam dać przyjęcie innej perspektywy?
• Co to ćwiczenie ma wspólnego ze spotkaniem się osób reprezentujących różne kultury?
• Co z tego doświadczenia jest warte zapamiętania w odniesieniu do naszej wymiany?