Duży arkusz papieru, flamaster, załącznik 1; dla wariantu dodatkowo załącznik 2 i cienki patyk.

1. Osoba prowadząca zapisuje teksty (załącznik) w obu językach na dużym arkuszu papieru.
2. Następnie prezentuje słowa piosenki z przynależnymi do niej gestami (dotykanie poszczególnych części swojego ciała zgodnie z tekstem), najpierw w swoim języku.
3. Powoli przyłączają się do niej osoby uczestniczące śpiewając i wykonując odpowiednie ruchy.
4. Kiedy cała grupa opanuje piosenkę w jednym języku, przychodzi kolej na drugi. Osoba prowadząca prosi o pomoc uczestniczki i uczestników, dla których jest to język ojczysty.

Piosenkę wykona polsko-niemiecki chór. Na początek osoba prowadząca wywiesza na dwóch arkuszach papieru obrazkowe wersje piosenki – oddzielnie polską i niemiecką (załącznik 2), odpowiednio oznaczone flagami. Następnie osoby dzielą się na dwa „chóry”, umownie „polski” i „niemiecki” (w rzeczywistości ponad podziałami narodowymi). Osoba prowadząca będzie dyrygować. „Chór polski” jest odpowiedzialny za wykonanie piosenki w języku polskim, „chór niemiecki” – w niemieckim. Osoba dyrygująca decyduje, który chór zaczyna, wskazując batutą (tu: cienkim patykiem) na arkusz z odpowiednią flagą państwową. W trakcie wykonywania piosenki przeskakuje z jednej wersji językowej na drugą, stopniowo zwiększając tempo.

• Jako wprowadzenie grupa może narysować na dużym arkuszu papieru kontur ciała i podpisać wymieniane w piosence części ciała w obu językach (każdy język w innym kolorze).
• Ze względów rytmicznych dwa ostatnie słowa piosenki w wersji niemieckiej są śpiewane w innej kolejności niż w wersji polskiej.
• Rolę osoby dyrygującej z powodzeniem można powierzyć komuś z grupy.
• Można zrezygnować z podziału na grupy na rzecz jednego dużego chóru. Chórzystki i chórzyści muszą bardzo uważnie obserwować ruchy batuty osoby dyrygującej w trakcie wykonywania piosenki i elastycznie zmieniać wersje językowe.