Karty z gry towarzyskiej DIXIT (lub reprodukcje dzieł sztuki, patrz uwagi), duże arkusze papieru (A3), pisaki i taśma malarska. Można też wybrać aplikację do tworzenia gifów i poprosić osoby uczestniczące o przyniesienie własnych telefonów komórkowych. Odpowiednio przygotowane pomieszczenie (stoły i krzesła pod ścianami – z możliwością wykorzystania przy tworzeniu gifów).

1. Osoba prowadząca rozkłada na podłodze odkryte karty DIXIT. Każda z osób uczestniczących w ćwiczeniu wybiera dla siebie jedną kartę – taką, która do niej przemawia lub ma dla niej znaczenie i wymyśla tytuł karty.
2. Uczestniczki i uczestnicy dobierają się w małe grupy (po 3-4 osoby), biorą arkusz papieru, pisaki i znajdują miejsce, w którym będą pracować nad zadaniem. W swojej małej grupie pokazują sobie nawzajem karty, które wybrali i zapisują na papierze wymyślony przez siebie tytuł (początkowo tylko we własnym języku). Tytuły są tłumaczone na język grupy partnerskiej (w razie potrzeby przy wsparciu osoby prowadzącej).
3. Następnie każda grupa wybiera jedną z kart, zastanawia się, w jaki sposób może przedstawić ją jako gif (powtarzający się ruch) i ćwiczy odpowiednią sekwencję ruchów.
4. Na zakończenie grupy prezentują kolejno przygotowane przez siebie sekwencje ruchów, którym towarzyszy odczytanie tytułu w języku polskim i niemieckim. Arkusze papieru z zapisanymi tytułami należy potem przy użyciu taśmy malarskiej rozwiesić w sali.
5. Prezentacje można (jeśli uczestniczące osoby wyrażą na to zgodę) sfilmować telefonem komórkowym, aby grupy mogły je później przetworzyć cyfrowo za pomocą aplikacji do tworzenia gifów.

Na zakończenie ćwiczenia można przeprowadzić rundę refleksji dotyczącą wyboru kart i tytułów.

• Ćwiczenie powinno się przeprowadzać dopiero wtedy, gdy osoby uczestniczące już się trochę znają i mają do siebie zaufanie.
• Ważne jest, aby respektować prawo osób uczestniczących w spotkaniu do niewyrażenia zgody na filmowanie.
• Zamiast kart DIXIT w grze można również wykorzystać np. wydrukowane reprodukcje dzieł sztuki.