Pisak dla każdej osoby uczestniczącej, duże arkusze papieru z pytaniami, tablice korkowe (lub inna możliwość zawieszenia lub rozłożenia arkuszy z pytaniami).

1. W sali rozłożone zostają duże arkusze papieru, na których znajdują się pytania związane z projektem, np.:

• Co wiesz o Auschwitz i Shoah?
• Czego oczekujesz po wizycie w byłym obozie koncentracyjnym?
• Czego się obawiasz?
• Co nie powinno się wydarzyć?
• Jakich informacji ci jeszcze brakuje?

2. Osoby uczestniczące przechodzą – we własnym tempie, w ciszy, bez komunikowania się z innymi – od stacji do stacji i zapisują na plakatach swoje odpowiedzi: myśli, skojarzenia, wiedzę. Mogą wracać do wcześniejszych pytań i komentować (wyłącznie pisemnie) wypowiedzi innych osób. W ten sposób wszystkie poruszone tematy, myśli, pytania, opis stanu rzeczywistego czy docelowego stają się punktami wyjścia do podjęcia „niemego dialogu”. Cykl powtarza się kilka razy.

Metoda ułatwia młodzieży otwarte wyrażanie myśli, koncentrację, rozmowę bez wypowiadania się na głos oraz budzi kreatywność.

W grupie dwujęzycznej można używać języka niemieckiego, polskiego lub angielskiego (jako wspólnego języka roboczego). W sytuacji, gdy nie wszystkie osoby są w stanie wyrażać swoje myśli w języku obcym, warto włączyć dyskretnie pomoc ze strony pośredniczek lub pośredników językowych (tylko z nimi i tylko w celu tłumaczenia możliwa jest cicha rozmowa).

3. Po upływie ustalonego czasu przetłumaczone zostają wszystkie wpisy, które pojawiły się na arkuszach. Zapisane wypowiedzi „niemego dialogu” nie zostają poddane dyskusji na plenum, ale przeważnie stają się podstawą do dalszych rozmów po zakończeniu tego punktu programu. Jeśli osoby prowadzące uznają, że trzeba skomentować jakąś wypowiedź (np. dotyczącą kwestii merytorycznych), mogą to w wyjątkowych sytuacjach zrobić.

Metoda ta może być również odtworzona online w dostosowanej formie i przy pomocy odpowiednich narzędzi cyfrowych.