Opaski na oczy, taśma papierowa, „pułapki” (np. kartki, patyki).

1. Na początku osoba prowadząca nakleja na podłodze za pomocą papierowej taśmy makietę szachownicy 6 x 6 (patrz przykład w załączniku). Pola szachownicy powinny być na tyle duże, aby w polu swobodnie stanęła jedna osoba.

2. Grupa ćwiczy w obu językach zwroty, które będą jej potrzebne podczas ćwiczenia:

• prosto – geradeaus
• do przodu – vorwärts
• do tyłu – zurück
• w lewo – (nach) links
• w prawo – (nach) rechts
• stop! – Stopp!

3. Osoby uczestniczące łączą się w polsko-niemieckie pary. Jedna para opuszcza pomieszczenie, a pod jej nieobecność osoba prowadząca rozkłada na wybranych polach szachownicy „pułapki” symbolizujące bagno, np. w formie kolorowych kartek lub patyków. Pozostałe puste pola wytyczają ścieżkę, która służy do przeprawy przez bagnisty teren.

4. Kiedy makieta jest gotowa, para powraca do pomieszczenia, przy czym jedna osoba ma zawiązane oczy. Jej partnerka lub partner ma za zadanie przeprowadzić ją bezpiecznie przez „bagno” za pomocą przećwiczonych wcześniej zwrotów (posługuje się swoim językiem ojczystym). Nie można poruszać się po przekątnej. Jeśli osoba z zasłoniętymi oczami wejdzie przez przypadek lub z powodu niezrozumienia polecenia na „pułapkę”, zespół traci kolejkę i w następnej rundzie rozpoczyna grę od początku.

5. Pomieszczenie opuszcza kolejna polsko-niemiecka para, a w tym czasie osoba prowadząca zmienia układ ścieżki. Po powrocie pary gra jest kontynuowana, a po utracie przez nią kolejki następna próbuje przeprawić się przez bagno.

6. Osoba prowadząca notuje sobie układ ścieżek dla poszczególnych par i za każdym razem wytycza je dla nich w ten sam sposób. Zabawa trwa do momentu, gdy jeden z zespołów bezbłędnie pokona całą trasę.

Ćwiczenie można przeprowadzić na zasadzie rywalizacji w dwóch grupach polsko-niemieckich. W tym wypadku potrzebne będą dwie makiety szachownicy (bez naniesionych „pułapek”), które nie powinny leżeć zbyt blisko siebie, aby zespoły nie przeszkadzały sobie nawzajem w komunikacji.

Każda grupa ma przewodniczkę lub przewodnika, który otrzymuje od osoby prowadzącej mapkę z zaznaczonym przebiegiem ścieżki (innym dla każdej grupy). Zespoły nie znają trasy, muszą ją dopiero odgadnąć metodą prób i błędów. Jedna z osób zakłada opaskę na oczy, a grupa stara się odgadnąć właściwą trasę i bezpiecznie przeprowadzić ją przez bagno. Kieruje ją głosem, wykorzystując do tego przećwiczone wcześniej zwroty w obu językach. Jeśli skieruje osobę z zasłoniętymi oczami na niewłaściwe pole, przewodniczka lub przewodnik krzyczy „bagno”. Niepowodzenie oznacza powrót do grupy. Teraz kolejna osoba zakłada opaskę na oczy i jest „nawigowana” przez grupę.

Start odbywa się zawsze z pozycji wyjściowej. Pomyślnie przeprowadzone osoby dołączają do grona nawigujących. Wygrywa zespół, który jako pierwszy odgadnie trasę i przeprowadzi wszystkie osoby na drugą stronę bagna.