Osoby uczestniczące dobierają się w pary i ustalają między sobą, która z nich pozdrawia, a która jest pozdrawiana (ta osoba pozostaje raczej pasywna). Po każdym pozdrowieniu osoby zamieniają się rolami.

Osoba prowadząca określa relacje panujące między nimi, np.:

• przyjacielska,
• matka – dziecko,
• ojciec – dziecko,
• nauczycielka/nauczyciel – uczennica/uczeń,
• osoba duchowna – osoba świecka,
• pracodawca/pracodawczyni – osoba starająca się o pracę,
• policjant/ka – osoba prowadząca samochód,
• burmistrz/yni – obywatel/ka
• nieznajome osoby na ulicy.

W końcowej dyskusji zostają omówione różnice między poszczególnymi krajami (i różnice kulturowe).

Pary prezentują swoje formuły powitalne na forum całej grupy.

• Porozumienie werbalne schodzi na drugi plan; osoby uczestniczące mogą się np. komunikować w wymyślonym przez siebie języku.
• Na zakończenie osoba prowadząca powinna zwrócić uwagę na to, że formuły powitalne mają związek nie tylko z narodowością, lecz także zależą od wielu innych czynników, takich jak tradycje rodzinne czy role społeczne. Warto podkreślić rolę mediów oraz sposób rozumienia bliskości i dystansu w różnych kulturach.